John F. Kennedy wygłosił w Berlinie przemówienie o przełomowym znaczeniu, deklarując amerykańską solidarność wobec obywateli Niemiec Zachodnich.
Tłum liczący 120 tysięcy berlińczyków zgromadził się przed ratuszem Schöneberg. Ludzie zaczęli się zbierać na długo przed zapowiedzianą porą przybycia prezydenta. Kiedy w końcu pojawił się na podium, powitali go kilkuminutową owacją.

Kennedy właśnie wrócił z pieszej wycieczki do jednego z najsłynniejszych przejść granicznych, Checkpoint Charlie. Spoza granicy obserwowała go grupka mieszkańców Berlina Wschodniego, którzy nie mogli mu nawet machać ze względu na obecność dużej grupy wschodnioniemieckiej milicji.

W emocjonalnym przemówieniu prezydent mówił, że Berlin Zachodni jest symbolem wolności w świecie żyjącym w cieniu zimnej wojny.

"Dwa tysiące lat temu najbardziej dumne słowa brzmiały: Civis Romanus sum. Dziś, w świecie wolności, najdumniejsze słowa brzmią: Ich bin ein Berliner! Wolność niesie ze sobą wiele trudności, a demokracja nie jest doskonała. My jednak nie musimy stawiać murów, by utrzymać obywateli wewnątrz naszych granic”.

Po prezydencie głos zabrał burmistrz Berlina Zachodniego. Willi Brandt zwrócił się do obywateli Wschodnich Niemiec, powiedział, że za kilka dni zostaną wyprowadzeni na ulice, by witać sowieckiego przywódcę, Nikitę Chruszczowa - czy będą tego chcieli, czy nie.

"Woleliby dobrowolnie gromadzić się tutaj, wraz z nami - powiedział. – Powiadamy im, że się nie poddamy. Berlin jest wierny - tym, który są uwięzieni za kolczastym drutem, rodakom z Zachodu i przyjaciołom na całym świecie."
Po jego słowach rozbrzmiał Dzwon Wolności zawieszony w dzwonnicy ratusza, ku pamięci obywateli wschodnich Niemiec.
Po raz pierwszy tego dnia ogromny tłum ucichł.

Tłumaczenie za: BBC On this day

Program przy Rudolph Wilde Platz dobiegł końca. Teraz ponad 150 zaproszonych gości zasiada do uroczystego lunchu w ratuszu. Organizatorzy zadbali o przybycie przedstawicieli politycznych, religijnych i kulturalnych środowisk Bonn i Berlina Zachodniego.

Kennedy wznosi toast, prosząc gości o uhonorowanie Berlińczyków po obu stronach muru. Przywołuje  gości - generała Luciusa Clay’a, ambasadora Jamesa Conanta i lidera związkowców z AFL-CIO Williama Georga Meany’ego - określając ich jako wielkich amerykańskich przyjaciół miasta. Prezydent zauważa, z pewną dozą melancholii, że podróże takie, jak berlińska, mogą człowieka zdemoralizować. "Jeśli na najbliższym wystąpieniu w Massachusetts czy Connecticut nie pojawi się milion osób, prasa zinterpretuje to jako przejaw apatii politycznej w Ameryce."

Po lunchu Kennedy ponownie zjawia się z Brandtem i Adenauerem na podium przed ratuszem, by witać pozostających tam widzów, z których część przybyła, usłyszawszy z radia i z ulicznych megafonów zapowiedź jego drugiego wystąpienia.

Około 15:00 kawalkada samochodów prezydenta i jego świty rusza ku południowo-zachodniej części miasta. Z nieba leje się żar oraz deszcz confetti, zwłaszcza wzdłuż Rheinstrasse. Uliczny szpaler ogarnia entuzjazm. Pod koniec dnia armia miejskich sprzątaczy zgarnie ponad 120 metrów sześciennych skrawków papieru, które sypały się na kawalkadę samochodów.

[...] Profesorowie Wolnego Uniwersytetu i Politechniki, odziani w togi, prażą się w słońcu w towarzystwie 10-15 tysięcy studentów, wyczekując prezydenta. Takiej liczba widzów nie pomieści żadna aula Wolnego Uniwersytetu, więc na audytorium przemieniono parking między skrzydłami Gmachu Henry Forda. Władze uniwersyteckie za cel postawiły sobie udział w tym wydarzeniu jak największej liczby studentów. Amerykański prezydent zostanie nagrodzony najwyższym zaszczytem, jaki może przyznać Wolny Uniwersytet: swym honorowym członkostwem.

Na krótko przed 16:00 kawalkada przybywa na miejsce. Zaledwie kilka godzin wcześniej Kennedy odwoływał się do "Civis Romanus" i "ein Berliner". Teraz zostanie "Civis Academicus" niemieckiego uniwersytetu, na który najsilniejszy wpływ wywarł amerykański model wyższej uczelni. W roku 1963 studiuje tu 13 400 niemieckich i 800 zagranicznych studentów.

Przyjmując członkostwo uniwersytetu Kennedy daleko przekroczy proste wyrazy wdzięczności. Wykorzystuje sposobność, by wygłosić ostatnie doniosłe przemówienie w trakcie swojej podróży do Niemiec. Odkąd dwa i pół roku wcześniej objął urząd, wielokrotnie wspominał w swych publicznych wystąpieniach Berlin. 25 czerwca 1961 wygłosił transmitowane przez telewizję wystąpienie do narodu, w sprawie bedącego wówczas w apogeum kryzysu berlińskiego. Jednak obecne przemówienie stanie się jego najważniejszym oświadczeniem w sprawie Berlina i Niemiec. Wykroczy daleko poza zagadnienie podzielonego kraju. Fundamentalna kwestia - czy utworzone po wojnie państwa niemieckie kiedykolwiek się zjednoczą – po raz pierwszy zostaje włączona do jego koncepcji odprężenia.

[...] Trzy dni wcześniej Kennedy przybył na lotnisko w Bonn i schodził po trapie samolotu w aurze bezpretensjonalnej amerykańskiej uprzejmości. W Berlinie żegna się w podobny sposób. Ściska dłoń francuskiego dowódcy gwardii honorowej, kilku dziennikarzy i członków niemieckiej eskorty samochodowej, który ustawili się w szeregu, tworzą ostatnią formację. Uściskom dłoni wydaje się nie być końca. Po chwili Kennedy wspina się po trapie, o 17:45, osiem godzin po przybyciu do Berlina Zachodniego, prezydencki Air Force One kołuje na pas startowy. Huk silników odrzutowych zagłusza orkiestrę wojskową grającą Berliner Luft. Samolot odrywa się od pasa. Jedno z najdonioślejszych, najstaranniej przygotowanych i najtrudniejszych do wystawienia widowisk politycznych dwudziestego wieku dobiegło końca.

[...] Początkowo zamiar wizyty w Europie uznawano w USA za dość kontrowersyjny. Ale teraz dobiegła końca bez najmniejszego potknięcia, nie wywołując napięć politycznych. To była jedna z bardziej udanych podróży podczas całej prezydentury. Sukces zawdzięczać należy niespotykanej manifestacji entuzjazmu, z jaką Kennedy'ego witano w Berlinie. Wizyta pozostanie w pamięci pokoleń za sprawą wiekopomnej deklaracji: Ich bin ein Berliner!

Andreas W. Daum, "Kennedy in Berlin", rozdział "Akt ostatni: owacje bez końca".